Co ze mną będzie gdy mnie nie będzie - o życiu po życiu: podpunkt 8

Po uznaniu nie istnienia Boga za fakt należy konsekwentnie zakwestionować istnienie duszy ludzkiej. Zważywszy, że pociąga to za sobą konieczność pogodzenia się ze śmiercią jako definitywnym końcem własnego życia, nie jest to takie proste. Mało kto się do tego przyzna ale jestem niemal pewien, że wyłącznie obietnica życia pozagrobowego trzyma wielu ludzi przy wierze. Jakże straszna jest myśl, że nadejdzie dzień kiedy nić naszego istnienia zostanie przerwana po czym nie nastanie nic! Tak naprawdę straszniejszy jest jedynie lęk przed wiecznym ogniem, który przeżywa część wierzących tuż przed śmiercią.

Nie znaczy to jednak, że nie da się pogodzić ze śmiercią jako ostatecznym końcem wszystkiego. By to unaocznić przytoczę fragment eseju-deklaracji pt. „W co wierzę” autorstwa Bertranda Russela: „Wierzę w to, że gdy umrę, zgniję i nic nie pozostanie z mojego ego. Nie jestem już młody i kocham życie, ale uznałbym, że wart jestem tylko wzgardy, gdybym drżał z lęku na myśl o nieistnieniu. Każde szczęście dlatego jest prawdziwym szczęściem, bo kiedyś musi się skończyć, a miłość i myśl ludzka nie tracą nic ze swej wartości przeto, że nie mogą trwać wiecznie. Wielu ludzi z dumą narodziło się na szafocie, czyż ta sama duma nie powinna nauczyć nas, jak godnie myśleć o miejscu człowieka we Wszechświecie. Nawet bowiem jeśli otworzenie okna nauki w pierwszym momencie sprowadza na nas dreszcz, wywiewając przytulne herbaciane ciepełko tradycyjnych ludzkich mitów, to wystarczy łyk świeżego powietrza, by poczuć chwałę wielkich otwartych przestrzeni.”

Jakaż jednak jest w takim razie sprawiedliwość na świecie? Nie każdemu jest dane dość czasu by zdążył wejść na teren otwartych przestrzeni. Nie każdy dostaje szansę, nie każdy ją wykorzystuje; czyż nie jest dość starych a głupich? Ale nie jest to wciąż argumentem za istnieniem duszy. Niemożność pogodzenia się z rzeczywistością nie jest argumentem. Przytulne ciepełko tradycyjnych ludzkich mitów jest jak rodzinne gniazdo, które trzeba opuścić by stanąć o własnych siłach i wreszcie naprawdę dorosnąć, choć pierwsze kroki bywają trudne.

Zabrzmiałem pewnie ponuro, ale mam coś na pocieszenie i nie jest to głodny kawałek bynajmniej.
Przedstawię bowiem teraz uproszczoną wersję pewnej świeckiej teorii eschatologicznej.
Teoria ta zakłada, że moc obliczeniowa komputerów będzie rosnąć niemal w nieskończoność. Gdy już uda się skonstruować działające komputery kwantowe, prawdopodobnie nie będzie żadnych ograniczeń by zwiększać ich moc, np. łącząc kolejne w coraz większą sieć, tyle że na miejsce dzisiejszego superkomputera krzemowego można by upchnąć niewyobrażalną ilość kwantowych jednostek centralnych.
Trzeba również założyć, że dokładność i precyzja urządzeń pomiarowych również będzie rosnąć. W tym przypadku wystarczy by można było z pełną dokładnością podać miejsce położenia i rodzaj każdej cząsteczki z jakiej składa się kula ziemska, by stworzyć jeden i kompletny obraz całej planety w tym samym czasie i przekazać te dane do pamięci naszego super-nieskończenie potężnego komputera. Zadaniem maszyny byłoby na podstawie ówczesnych doskonałych teorii fizyki i dostarczonych danych dokonać symulacji wstecznej i krok po kroku odtworzyć całą historię, tak jakbyśmy przewijali starą kastę VHS, wstecz. Po drodze komputer wyłapałby wszystkich ludzi, będących na moment przed śmiercią i metodą kopiuj + wklej umieścił w wirtualnym świecie. Odpowiedź na pytanie kogo gdzie wkleić i jakie mu przydzielić konto (administrator? użytkownik z ograniczonymi uprawnieniami?) pozostawiam naszym łebskim mam nadzieję potomkom.
Teoria wygląda może na hard science-fiction ale każdy jej element jest teoretycznie możliwy do spełnienia. Nie sposób określić ile czasu będzie potrzeba by technika osiągnęła dostatecznie wysoki poziom by dokonać takiego techno-wskrzeszenia (być może kiedyś powstanie prostsza metoda precyzyjnego odczytania przeszłości). Dla trupa jednak milion lat upływa tak samo długo jak tysiąc czy sto, ważne by ludzie się nie powybijali zanim się odrodzą. W zasadzie nie mam obaw, że społeczeństwo dysponujące taką techniką nie czułoby się moralnie zobligowane wobec swoich przodków. Nie ma człowieka, który nie zawdzięczałby wszystkiego co ma ludziom żyjącym kiedyś tam.
Przed śmiercią należałoby jednak otrząść się z głupich nadziei, by wieczną pustkę przyjąć z godnością (bądź wywrzeć odpowiednie wrażenie na tych po drugiej stronie).